مردی که راز زندگی تا ۱۰۰ سالگی را فاش کرده می گوید باشگاه رفتن را فراموش کنید!
تاریخ انتشار: ۱۴ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۰۴۷۲۸۵
دن بوتنر، دوچرخهسوار قارهپیمایی و داستاننویس، حدود ۲۰ سال پیش متوجه شد که جهان دستکم از پنج منطقه آبی (Blue Zones) تشکیل شده است. در آن زمان بود که او این اصطلاح را که اولین بار توسط جمعیت شناسان اروپایی (مایکل پولان و جیانی پس) ابداع شده، به اصطلاحی معروف در یک داستان پرفروش برای نشنال جیوگرافیک تبدیل کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
او متوجه شد در این تعداد انگشتشمار مناطق آبی که در سراسر جهان پراکنده شده بود، سن افراد زیادی از مرز ۱۰۰ سال عبور کرده و اغلب دچار زوال عقل نمیشوند.
به گفته بوتنر، افرادی که در این مناطق آبی ساکن هستند بیشتر از ما زندگی می کنند، زیرا آنچه را که دیگران نمیدانند، کشف کردهاند. آنها همیشه یک رژیم غذایی سالم مصرف کرده و همچنین در روز حدودا ۲۰ دقیقه یا بیشتر فعالیت بدنی دارند. اما او میگوید سالها بعد از آن کشف اولیه طول کشید تا دقیقاً بفهمد که چرا بقیه ما در مورد رژیم غذایی و ورزش باورهای اشتباهی داریم.
به گزارش روزیاتو، او پیشتر به وبسایت Insider گفته است: «بیشتر مردم آمریکا فکر میکنند که داشتن یک سبک زندگی سالمتر، ربطی به غذای آنها دارد. حدود ۱۰ سال طول کشید تا متوجه نکتهای شدم که به شما خواهم گفت. هیچ کدام از ساکنان Blue Zone روتین زندگی، رژیم غذایی و ژنتیک بهتری نسبت به ما ندارند. آنها برای مدت طولانی زندگی می کنند، زیرا طول عمر برای آنها اتفاق می افتد.»
بوتنر معتقد است که رژیم غذایی بومی و مبتنی بر گیاه ساکنان مناطق آبی تنها حدود نیمی از راز طول عمرشان است. بقیه موارد مربوط به آسانترین انتخابهای سالم با تبدیل آنها به بخشی از زندگی روزمره است که مجبور نیستند به آن فکر کرده یا از قدرت اراده برای انجامشان استفاده کنند.
ساکنان مناطق آبی یافت شده در جزیره ساردینیا در ایتالیا، اوکیناوا در ژاپن، نیکویا در کاستاریکا، ایکاریا در یونان؛ و لوما لیندا در کالیفرنیا، هر روز به طور مداوم فعالیت میکنند، با هدف زندگی کرده و همه این کارها را با گرفتن کمی کمک از دوستان خود انجام می دهند.
بوتنر این رویکرد جامع را با موفقیت قابل توجهی در شهرهای کوچک و بزرگ در سراسر ایالات متحده آزمایش کرده است. در سال ۲۰۰۹، او اولین «پروژه مناطق آبی» خود را در شهر آلبرت لی در ایالت مینه سوتا به صورت آزمایشی اجرا کرد. او گفته است: «اگر میخواهید طولانیتر زندگی کنید و سالمتر باشید، سعی نکنید رفتار خود را تغییر دهید، زیرا این تغییرات هرگز برای طولانیمدت دوام نمیآورد. بلکه باید به فکر تغییر محیط خود باشید.»
به همین دلیل در شهر ۱۸ هزار نفری آلبرت لی، با اجرای تغییراتی در سطح شهر که اقدامات سالم را به سادهترین انتخابها تبدیل کرد، افراد مجبور به انجام تردد روزانه بیشتری شدند.
این شهر ۱۶ کیلومتر پیاده رو و مسیر دوچرخه سواری را برای ساکنان خود اضافه کرده و مشاغل محلی انتخاب و خوردن غذاهای سالم را آسانتر کردند.
مردم شروع به راه رفتن بیشتر کرده و گروههای پیادهروی خود را ایجاد کردند که با هم به خیابانها آمده و مجموعاً ۴ تن وزن کم کردند (میانگین ۱.۷ کیلوگرم برای هر نفر). استعمال دخانیات نیز در طول پنج سال اول اجرای این برنامه ۴ درصد کاهش یافت.
آل بروکس، عضو شورای شهر آلبرت لی در سال ۲۰۱۵ گفته است: «چهار سال پیش، قبل اجرای این پروژه، کلسترول و فشار خون بالایی داشتم. اما در حال حاضر کلسترول من پایینتر آمده، فشار خونم طبیعی است و ۶ کیلوگرم وزن کم کردهام.»
بوتنر اکنون به بیش از ۷۰ شهر با «پروژه منطقه آبی» در سراسر آمریکا مشورت داده که از «رویکرد اکوسیستمی» او برای سلامت و طول عمر استفاده کنند و در این فرآیند، میلیونها دلار در هزینههای بیمه درمانی صرفهجویی شده است.
به عنوان مثال، شهر فورت ورث در تگزاس، پس از همکاری با بوتنر در سال ۲۰۱۳، نرخ سیگار کشیدن را بیش از ۳۰ درصد کاهش داده و تنها در نتیجه این اقدامات، سالانه ۲۶۸ میلیون دلار صرفهجویی میکند. این رقم، بدون نظر گرفتن دهها میلیون دلار صرفهجویی بیشتر در هزینههای مراقبتهای بهداشتی حاصل از اجرای برنامههای الهام گرفته از مناطق آبی است.
اما عادت کردن به ترک سیگار و انجام فعالیت بدنی در طول روز به این معنی نیست که باید از خوردن سبزیجات تازه، حبوبات و روغنهایی که در مناطق آبی بسیار محبوب هستند، غافل شوید. در عوض، توصیه های بوتنر با آنچه کارشناسان و متخصصان تغذیه توصیه میکنند، مطابقت دارد.
او پیشنهاد میکند که گیاهان و کربوهیدراتها (مانند لوبیا و غلات کامل) را به رژیم غذایی خود اضافه کرده و مصرف فستفود را کمتر کنید.
بوتنر گفته است: «وقتی صحبت از طول عمر می شود، هیچ راه میانبر یا قرص و مکملی وجود ندارد. اگر قرار نیست که کاری را طی سالها یا دهههای آینده انجام دهید، حتی زحمت شروعش را هم به خود ندهید.»
کتاب جدید بوتنر با عنوان «رازهای مناطق آبی برای زندگی طولانی تر» پر از دستور العملهای آشپزی گیاهی از هر یک از پنج منطقه آبی است، اما او گفته که برای امتحان کردن این غذاها مجبور نیستید کتاب او را بخرید. در عوض، پنج یا ۱۰ دستور غذایی موردعلاقهتان را پیدا کنید.
سپس آن غذاها را به همراه فعالیت بدنی منظم در خانه، به بخش همیشگی برنامه روزانه خود تبدیل کنید. حتی میتوانید تنبلی کنید و از خیر باشگاه رفتن بگذرید.
به گفته او، راز غذا خوردن در این است که دستور العملهای غذاهای گیاهی که سرشار از حبوبات، غلات و سبزیجات است را پیدا کرده و یاد بگیرید که چگونه آنها را دوست داشته باشید.
کانال عصر ایران در تلگراممنبع: عصر ایران
کلیدواژه: طول عمر رژیم غذایی رژیم غذایی مناطق آبی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۰۴۷۲۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گفتوگو با مردی که برای نجات جان دختر بچهای وارد رودخانه خروشان شد
چند روزپیش ودربحبوحه بازندگی وجاری شدن سیلاب شدید دربرخی استانهایکشور، فیلمی درفضای مجازی منتشرشد که نشان میداد جوانی از اهالی روستای مزن زمین شهرستان سرباز دراستان سیستان وبلوچستان، بدون توجه به شدت جریان آب وارد یک رودخانه عمیق شد و تلاشکرد تا بسته حاوی اقلام پزشکی را به دختربچه مجروحی برساند که در چند قدمی مرگ بود.
سلیم گهرامزهی، دهیار جوان ۳۳ساله روستای مزن زمین است که به دل خطر زدتاجان دختربچه را ازمرگ نجات دهد. روز حادثه سحر درخانه بود که کف پایش دراثر برخورد با خردهشیشههای شکسته لیوان برید و خونریزیکرد. او مبتلا به بیماری تالاسمی بود وباوجود اینکه اهل خانه سعیکردند بااستفاده ازپارچه خونریزی رامتوقف کننداماخون بند نیامد. آنطور که گهرامزهی توضیح میدهد، روستای آنها خانه بهداشت و درمانگاه ندارد و با بند نیامدن خونریزی پای دختربچه، یکی از اقوام او که در درمانگاه و به صورت تجربی بخیه زدن را از پزشکان یاد گرفته بود به سلیمگفت به اورژانس روستای علیآباد برود و باند استریل، سرم شستوشو و بیحسکننده بیاورد تا پای دختربچه را بخیه بزند.
به گفته او، اگر خونریزی ادامه پیدا میکرد، ممکن بود دختربچه جان خود را از دست بدهد. گهرامزهی همراه یکی ازداییهای سحر به روستای علیآباد رفتند وازاورژانس این روستا اقلام پزشکی را گرفتند. زمان بازگشت به روستا اماشرایط بحرانی بود. رودخانه سرباز بهشدت طغیانکرده و سیلابی شده بود: «موقع برگشت و به خاطر پیادهروی چندساعته حسابی خسته بودیم. ساعت ۵ بعدازظهر بود و برگشتمان چند ساعت زمان میبرد. نباید زمان را از دست میدادیم و جان دختربچه در خطر بود. درحالیکه بسته لوازم پزشکی دستم بود با دو نفر از اقوام تصمیم گرفتیم دست همدیگر را بگیریم و از رودخانه رد شویم. کمی جلوتر رفتیم، اما آن دو نفر ترسیدند.
آن لحظه به تنها چیزی که فکر میکردم، نجات جان سحر بود. چون خودم هم یک دختربچه حدودا دوساله دارم. رودخانه بیش از۷-۶ هفت متر عمق داشت و خطرناک بود. به همراهانم گفتم من میروم، هرچه باداباد. بسته لوازم پزشکی را بالای سرم گرفتم و وارد آب شدم. امواج رودخانه قوی بود. سعیکردم تعادلم را در آب حفظ کنم، اما جریان سیلاب اجازه نمیداد. هرچه تلاش میکردم پایم را به کف رودخانه برسانم، نمیشد و اصلا انگار کفی وجود نداشت. آب بهشدت عمیق بود.۱۰دقیقه وحدود۳۰۰ متر در رودخانه با امواج آب درگیر بودم تا جاییکه ۳-۲ سه بار به طور کامل زیر آب رفتم و چیزی به غرقشدنم نمانده بود.
لوازم پزشکی خیس شده بود، اما باید همان را به روستا میرساندم. بعد از مدتی خودم را به قسمت کمعمق رودخانه رساندم تا کمی استراحت کنم. بهشدت خسته بودم و به تجدید قوا نیاز داشتم. چند دقیقه داخل آب استراحت کردم و وقتی خستگیام کمی رفع شد، دوباره شنا کردم و مسیر بیخطر برای خروج از رودخانه را پیدا کردم.» بعد از بازگشت به روستا، گهرامزهی وسایل پزشکی را برای بخیه زدن به دست فامیلش رساند: «باند و گاز استریل خیس شده و قابل استفاده نبود و برای همین از مدرسه و نانوایی باند تمیز پیدا کردیم. چون الکل نداشتیم، بعد از شستوشوی ابزار پزشکی با سرم شستوشو با کمک هم ۱۳بخیه به پای سحر زدیم.
بعد ازسه روز اورا به بیمارستان ایرانشهر بردیم و در بیمارستان گفتند بخیهها خوب زده شده است، اما چون خطر عفونت وجودداشت، پزشک بخیههایی که زده بودیم را بازکرد و پس از ضدعفونی کردن، محل زخم را دوباره بخیه زد. با اینکه کارم خطرناک بود، اما پشیمان نیستم و خوشحالمکه آن دو نفر وارد رودخانه نشدند، چون ممکن بود جانشان به خطر بیفتدوسیلاب آنها را ببرد.» گهرامزهی از نبود امکانات درمانی در روستایشان گلهمند است و میگوید، چون درمانگاه وحتی خانه بهداشت هم نداریم، اگر کسی بیمار شود یا مادر باردار داشته باشیم، همه امیدمان به خداست و چیزی نداریم که دلمان به آن خوش باشد.
منبع: جام جم
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردی